ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ EVEREST

Υπάρχει ένας γεωργιανός φούρνος στην πλατεία Βικτωρίας που πουλάει ολόφρεσκες πίτες από τη χώρα της πρώην Σοβιετικής Ένωσης: Με κιμά, με σπανάκι, με λουκάνικο, με τυρί (χατσαπούρι λένε εκεί την τυρόπιτα) ή και σκέτο ψωμί. Στη μέση του μικρομάγαζου βλέπεις έναν παραδοσιακό πέτρινο φούρνο, στον οποίο σπάνια κλείνουν το καπάκι, εφόσον συνέχεια βάζουν και βγάζουν τα εδέσματα. Εργατικά ατυχήματα γίνονται παντού, ωστόσο στον γεωργιανό φούρνο δε νομίζω πως κινδυνεύει να ανατιναχτεί κανείς στο υπόγειο του εν ώρα εργασίας. Καταρχάς δεν έχει υπόγειο - ολόκληρη η διαδικασία παρασκευής και ψησίματος γίνεται μπροστά στα μάτια σου. Έπειτα, ούτε ξένους υπαλλήλους διαθέτει, Έλληνες εν προκειμένω ή κι εγώ δεν ξέρω από ποιο άλλο έθνος. Το φούρνο αυτό τον έχουν δύο αδέρφια από τη Γεωργία που δε βρίσκονται πολλά χρόνια στη χώρα μας και που σκέφτηκαν να κοινωνήσουν τις νοστιμιές του τόπου τους (btw, πρόσφατα σε εστιατόριο της Μόσχας μάς τραπέζωσαν με γεωργιανή κουζίνα, μα δεν τρελάθηκα για νά'μαι ειλικρινής). Το θέμα μου είναι άλλο: Μου αρέσει να ψωνίζω απ' το φούρνο αυτό. Κάθε φορά που μπαίνω μέσα και περιμένω γύρω στα 10 λεπτά για να ξεφουρνιστούν οι πίτες μου, νιώθω σαν κομπάρσος ή ήρωας - δεν έχει σημασία - ταινίας του Παρατζάνοφ. Απολαμβάνω μία διάχυτη όμορφη εργατική μιζέρια, ξεχασμένη από πολλούς. Η παρασκευή του ψωμιού, το αλεύρι που το κοπανάνε και μετά το πλάθουν, μου θυμίζει έναν κατασκευαστή μουσικών οργάνων που υπήρχε στο Κερατσίνι των παιδικών μου χρόνων. Καμιά φορά λες και φεύγει όλο το χρώμα από πάνω μου, όπως και από κάθε τι εκεί μέσα, σα να εντάσομαι σε κάποια ασπρόμαυρη γεωργιανή ταινία. Με επαναφέρει βέβαια στην πραγματικότητα η λίγο τσουχτερή τιμή των εδεσμάτων (3 ευρώ κοστίζει το μεγάλο χατσαπούρι), μα δεν έχει καμία σημασία αυτό. Βγαίνοντας πριν λίγη ώρα από το φούρνο (δεν είχα σπιτικό μαγείρεμα σήμερα) πρόσεξα ένα παλιό σύνθημα των λεγόμενων αντιεξουσιαστών: Είμαστε όλοι μετανάστες...Πόσο μεγάλη αντίθεση έκανε με το άλλο σύνθημα που υπάρχει εδώ και μερικά 24ωρα στο κλειστό ''ταχυφαγείο'' της πλατείας Βικτωρίας: ΚΑΜΙΑ ΘΥΣΙΑ ΓΙΑ ΤΑ ΚΕΡΔΗ ΤΩΝ EVEREST...