Αυτή την ώρα ο Μένης Κουμανταρέας γίνεται ένα μικρό κομμάτι της αττικής γης, στην ουσία ένα μικρό μέρος κι αυτός της πόλης που τόσο αγάπησε. Πλήθος φίλων του, καλλιτεχνών, τον συνόδευσαν στην τελευταία του κατοικία με ένα δάκρυ στα μάτια και ένα καλό λόγο στα χείλη. Από τους επικήδειους, κρατώ τον συγκινητικό λόγο του μαθητή του, συγγραφέα Θάνου Φωσκαρίνη, του τελευταίου ανθρώπου επίσης που συνευρέθηκε με τον Κουμανταρέα λίγη ώρα πριν τη δολοφονία του. Ήταν άρρωστος, ετοιμαζόταν να μπει νοσοκομείο...ακούστηκε από οικείους του στα πηγαδάκια, λες και κάτι τέτοιο δύναται να απαλύνει τη σκληρότητα του θανάτου του. Στο καλό, Μένη...είδα να του λέει η Κική Δημουλά, χαϊδεύοντας το νεκροκρέβατο. Εκεί ήταν ακόμη, μεταξύ άλλων, ο Λάκης Παπαστάθης, η Εύα Κοταμανίδου, η Αλίκη Καγιαλόγλου, η Ζυράνα Ζατέλη, ο Τηλέμαχος Χυτήρης, ο Γιώργος Χρονάς, ο Θανάσης Ν. Νιάρχος, ο Μάνος Καρατζογιάννης, η Σοφία Φιλιππίδου, η Ντόρα Μπακοπούλου, ο Τίτος Πατρίκιος, ο Γιώργος Μαρκόπουλος, ο Μίμης Ανδρουλάκης, ο Βαγγέλης Ραπτόπουλος, αλλά και ο Υπουργός Εθνικής Άμυνας Νίκος Δένδιας.
Αιωνία του η Μνήμη!
Κύριε Κουμανταρέα
συγγνώμη που θ’ αλλάξω κλίμα στην τελευταία μου διαπίστωση: υψηλό
εισόδημα και λαϊκές φιλίες, Λυρική Σκηνή και ροκ δεκαετία, τηλεόραση και
συγγραφική μοναξιά – μέσα σ’ όλα κινείστε.
Θέλετε να πείτε ότι είμαι άπληστος; ... Δεν νομίζω. Ίσα – ίσα νομίζω ότι
είμαι άνθρωπος που συχνά διστάζει και διαλέγει με έναν αριστοκρατισμό
παλιάς εποχής. Όμως, προσαρμόζομαι: ζω σε μια εποχή. Δεν είμαι τόσο
μεγάλος ώστε να καθίσω μπροστά στον αργό θάνατο της τηλεόρασης... Είμαι
και πολύ περίεργος. Ακόμα κι όταν φοβάμαι θέλω να γνωρίζω νέα μέρη, νέα
πρόσωπα... Είμαι στο σταυροδρόμια μιας ηλικίας που δεν είναι πια, αρκετά
νεανική για να ζω με την αλλοτινή ένταση, ούτε και αρκετά μεγάλη για να
αποσυρθώ και να σκεφτώ φιλοσοφικά, ή σοφά αν θέλετε. Πηγή: www.lifo.gr
Κύριε Κουμανταρέα
συγγνώμη που θ’ αλλάξω κλίμα στην τελευταία μου διαπίστωση: υψηλό
εισόδημα και λαϊκές φιλίες, Λυρική Σκηνή και ροκ δεκαετία, τηλεόραση και
συγγραφική μοναξιά – μέσα σ’ όλα κινείστε.
Θέλετε να πείτε ότι είμαι άπληστος; ... Δεν νομίζω. Ίσα – ίσα νομίζω ότι
είμαι άνθρωπος που συχνά διστάζει και διαλέγει με έναν αριστοκρατισμό
παλιάς εποχής. Όμως, προσαρμόζομαι: ζω σε μια εποχή. Δεν είμαι τόσο
μεγάλος ώστε να καθίσω μπροστά στον αργό θάνατο της τηλεόρασης... Είμαι
και πολύ περίεργος. Ακόμα κι όταν φοβάμαι θέλω να γνωρίζω νέα μέρη, νέα
πρόσωπα... Είμαι στο σταυροδρόμια μιας ηλικίας που δεν είναι πια, αρκετά
νεανική για να ζω με την αλλοτινή ένταση, ούτε και αρκετά μεγάλη για να
αποσυρθώ και να σκεφτώ φιλοσοφικά, ή σοφά αν θέλετε. Πηγή: www.lifo.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου