ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΕΜΜΑΝΟΥΗΛΙΔΗΣ - ΜΑΡΙΑ ΠΑΠΑΓΕΩΡΓΙΟΥ
ΑΒΟΥΛΟ ΘΕΡΙΟ
PHONOGRAPH
Από τη νεοσύστατη Phonograph κυκλοφορεί το δεύτερο άλμπουμ της ερμηνεύτριας Μαρίας Παπαγεωργίου αποκλειστικά σε μουσική και στίχους του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη. Παρακάμπτω την πολυκαιρισμένη λέξη θεριό στον τίτλο, τόσο ενός από τα τραγούδια, όσο και ολόκληρου του δίσκου, και ρίχνομαι ευθύς αμέσως στην ακρόαση: Στη μέση αυτού του δρόμου λέγεται το εναρκτήριο κομμάτι και είναι όμορφο μουσικά, στιχουργικά και ενορχηστρωτικά. Οι δυο εραστές - σύντροφοι στέκονται ενώπιον του πλήθους που ζητάει δανεικά απ' τα παιδιά τους και ο έρωτας αυτομάτως ασφυκτιά μεσ' στην κοινωνική ζώσα πραγματικότητα. Στην Αμφιβολία, με την τρομπέτα του Ανδρέα Πολυζωγόπουλου να δεσπόζει, η ερμηνεύτρια - ηρωίδα αμφισβητεί το ίδιο το ερωτικό της αντικείμενο. Η υπερβολική όμως δραματική ερμηνεία της με πετάει εκτός. Στο Πισώπλατα, με το σόλο πιάνο του Χρήστου Τόλη εν μέσω μιας αβανταδόρικης jazzy ενορχήστρωσης, σχολιάζεται η αιώνια πάλη αρσενικού-θηλυκού και ξανασυναντούμε τη λέξη θεριό. Στο ομότιτλο κομμάτι, το Άβουλο θεριό, κατ' εξοχήν ερωτικό από στιχουργικής άποψης, η ενορχήστρωση του Νίκου Χαλβατζή δεν το σώζει από τη συμβατικότητα της έντεχνης υφής του. Αντίθετα, στα Μισόλογα, ντουέτο του τραγουδοποιού και της ερμηνεύτριας, έχουμε ένα πρωτότυπο ρυθμολογικά τραγούδι, βασισμένο μουσικά σε, ροκάδικα καλυμμένους, δημοτικοφανείς δρόμους και στιχουργικά σε σκόρπια μισόλογα που όμως έχουν το νόημα τους και εξυπηρετούν το θέμα τους. Τα Θαύματα είναι μια μπαλάντα σε αργόσυρτο ζεϊμπέκικο ρυθμό με το καλόγουστο συνταξίδεμα τζουρά και τρομπέτας να κερδίζουν τις εντυπώσεις συγκριτικά με τη σύνθεση αυτή καθ'αυτή και το στιχούργημα. Στο Τι είμαι για σένα, η Παπαγεωργίου υποδύεται μια γυναίκα πιωμένη που θα μπορούσε νά'χει μόλις ξυπνήσει από one night stand. Ρυθμικό κομμάτι με στοιχεία rhythm' n' blues. Πετυχημένο! Το Η ζωή μετρά τις εξαιρέσεις, προτελευταίο τραγούδι, ατμοσφαιρικά ενορχηστρωμένο από τον Χαλβατζή, μοιάζει να βγήκε από τον πιο καλόγουστο δίσκο μιας Γαλάνη ή μιας Πρωτοψάλτη των early 90s, η ερωτική όμως θεματική άρχισε να με κουράζει. Ευτυχώς, ο δίσκος κλείνει με το Μπαλώνω κενά, που μου αρέσει περισσότερο απ' όλα από μουσικής άποψης. Ο στίχος βέβαια Μοιάζω...με κοριτσάκι ξέγνοιαστο που τρέχει να γλιτώσει αναγκάζει την Παπαγεωργίου να το ερμηνεύσει ως ακκιζόμενη έφηβη κι εκεί έρχεται ο ρυθμός κι η ενορχήστρωση να αποκαταστήσουν την όποια τάξη. Το άλμπουμ τελειώνει σε λιγότερο από τριάντα λεπτά. Εν κατακλείδι, το Άβουλο θεριό χωρίς να διαθέτει κάποιο τραγούδι - σουξέ του στυλ Όμορφοι και ηττημένοι, ούτε και επιτυχημένες απόπειρες μελοποίησης εκ μέρους του Εμμανουηλίδη (Θεατρίνοι του Σεφέρη), είναι καλαίσθητο και τα tracks ρέουν στο cd - player σαν το γάργαρο νερό πραγματικά. Και μου αρέσει, έως και με συγκινεί, που οι δύο αυτοί νέοι δημιουργοί πορεύονται μαζί σταθερά και κάνουν αισθητή την παρουσία τους σε μουσικές σκηνές και δισκογραφία. Αυτό που δεν μου αρέσει και τόσο, είναι, επειδή ακριβώς πρόκειται για νέους δημιουργούς, να αναλώνονται στο σ' αγαπώ - μ' αγαπάς, έστω με τον τρόπο τους. Εκτός κι αν πιστεύουν ότι ο έρωτας είναι επανάσταση, κάτι που μόνον ο Bizet στην Κάρμεν του, άντε κι ο Χατζιδάκις στον Μεγάλο Ερωτικό του, κατάφεραν να κάνουν μέσω της τέχνης τους και να πείσουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου