Η χθεσινή συναυλία της Σαβίνας Γιαννάτου στη Στέγη Γραμμάτων & Τεχνών με τίτλο Πλανόδιες Ιστορίες θα μπορούσε να θεωρηθεί κάλλιστα πολιτική πράξη και μάλιστα ιδιαιτέρως ανατρεπτική μεσ' στους ύποπτους καιρούς που ζούμε. Πλανόδιες είναι οι Ιστορίες μιας μοναχικής φάλαινας που ταξιδεύει στους ωκεανούς αναζητώντας ταίρι, του Πύργου της Βαβέλ με τον Θεό να χωρίζει και να σκορπίζει τους ανθρώπους σ' όλα τα σημεία της γης, των δυστυχισμένων οικονομικών και πολιτικών μεταναστών που η θάλασσα γίνεται ο υγρός τάφος τους.
Ομολογώ ότι η συναυλία αυτή ήταν μία έκπληξη ευχάριστη με το που μπήκα στο κτήριο και αντίκρισα την εντυπωσιακή κοσμοσυρροή. Κάτι άλλο ετοίμασε η Σαβίνα γι' απόψε, σκέφτηκα και έπεσα μέσα, εφόσον ο κόσμος δεν είχε έρθει απλά για να παρακολουθήσει ακόμη ένα δικό της live φωνητικών αυτοσχεδιασμών και jazz-ethnic μουσικής, αλλά ένα συγκεκριμένο concept!
Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ τώρα, αλλά και ο κόσμος ο ίδιος που έσπευσε αμέσως μετά το τέλος της παράστασης να συγχαρεί την καλλιτέχνιδα και να ανταλλάξει δυο λόγια μαζί της.
Εδώ η Σαβίνα Γιαννάτου με τον δεξιοτέχνη της viola da gamba, Ανδρέα Λινό, ο οποίος ήρθε από το Παρίσι για να συμμετάσχει στη συναυλία. Το επαναληπτικό α λα Philip Glass θέμα που έπαιξε στο ασυνήθιστο - στην Ελλάδα - αναγεννησιακό όργανο του σε συνδυασμό με την πολίτικη λύρα του Σωκράτη Σινόπουλου, το νέι του Χάρη Λαμπράκη, το κοντραμπάσο του Μιχάλη Σιγανίδη και το τραγούδι της Τυνήσιας Lamia Bedioui, καταγράφηκε σαν μία από τις πλέον συγκινητικές στιγμές της βραδιάς, όταν καμιά φορά δεν χρειάζεται ο λόγος για να παρασυρθεί ο θεατής - ακροατής, αλλά η τέχνη της μουσικής αυτή καθ'αυτή.
Στη συναυλία άλλωστε ωριαίας διάρκειας, η Σαβίνα Γιαννάτου είπε λίγα τραγούδια, είτε αυτά ήταν ξενόγλωσσα, είτε του Διονύση Σαββόπουλου. Προς τιμήν της που για μιαν ακόμη φορά άφησε χώρο στους μουσικούς της να αυτοσχεδιάσουν και να μας ταξιδέψουν. Κι έτσι η ατμόσφαιρα όλη δεν ήταν ενός μεμονωμένου δικού της live, αλλά μιας σύναξης και μιας γιορτής από φίλους της, σολίστες, ποιητές, τζαζίστες, δημιουργούς video-art, αλλά και ανώνυμους μετανάστες στη χώρα μας. Προσωπικά, η αυτοσχέδια ποίηση μιας γυναίκας από την Ουκρανία με συγκίνησε βαθύτατα - βοήθησαν και οι υπέρτιτλοι με τις μεταφράσεις στη γιγαντοοθόνη -, λίγο πριν η θεματική της παράστασης πάρει έντονο θρηνητικό χαρακτήρα, ασχολούμενη με τους θανάτους αθώων ψυχών. Διότι, αυτό που πέτυχε η Σαβίνα Γιαννάτου με τις Πλανόδιες Ιστορίες της ήταν να ξεβολέψει όλους όσοι ακούνε στα δελτία ειδήσεων για καΐκια και βάρκες, γεμάτα άνδρες και γυναικόπαιδα, που βούλιαξαν λίγα μέτρα πριν την ακτή, με την ίδια απάθεια που θα άκουγαν το δελτίο καιρού. Όσο η Χρυσή Αυγή θα αλωνίζει και θα διεκδικεί ψήφους από ένα παραπλανημένο και εξοργισμένο εκλογικό σώμα, καλλιτέχνες σαν τη Σαβίνα Γιαννάτου θα είναι πάντα παρόντες και θα ασκούν μια Τέχνη κοινωνική, ευαίσθητη, ουμανιστική και τελικά έντονα πολιτική. Πραγματικά, ήταν η ωραιότερη συναυλία της Σαβίνας Γιαννάτου που παρακολούθησα την τελευταία δεκαετία! Μαζί της επί σκηνής βρέθηκαν οι Lamia Bedioui (τραγούδι), ο Χάρης Λαμπράκης (νέι), ο Σωκράτης Σινόπουλος (πολίτικη λύρα), ο Ανδρέας Λινός (viola da gamba), ο Μιχάλης Σιγανίδης (κοντραμπάσο), ο Μανώλης Μανουσάκης (ηχητικός σχεδιασμός, live electronics), ο Γιάννης Δεσποτάκης (φωνητικά), ο Maxim Mankofski (κρουστά) και η Ευγενία Καρλαύτη (πιάνο). Οι αναγνώσεις κειμένων ήταν του ποιητή Γιώργου Κοροπούλη και τα video animation της Κλεοπάτρας Κοραή - Iokey.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου