Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου 2013

ο-πέτρος-φιλιππίδης-είναι-ένας-συγκλονιστικός-φον-δημητράκης


Ας ξεκινήσω μ' αυτό: Ο Δημήτρης Ψαθάς δεν μου άρεσε ποτέ ιδιαίτερα ως συγγραφέας. Για να 'μαι ακριβής, μου άρεσε μέχρι τα 15 μου, μέχρι δηλαδή που κάποτε στο λύκειο πήγαμε να ανεβάσουμε το έργο του με τίτλο Προίκα μου αγαπημένη και έφριξα σαν είδα πως χλεύαζε τη μοντέρνα τέχνη με τον ίδιο τρόπο που ο Χίτλερ έριχνε στην πυρά τους πίνακες των σουρεαλιστών.

Έπειτα ήταν κι αυτό που 'χε γράψει για την παράσταση Καίσαρ και Κλεοπάτρα -δική του νομίζω η κριτική με τίτλο Απ' τα σκουπίδια γεννήθηκε ο Χατζιδάκις-, αλλά εν πάση περιπτώσει σήμερα θεωρείται σημαντικός και μάλλον είναι, αν αναλογιστούμε πως έθρεψε με γέλιο γενιές και γενιές συμπατριωτών του.

Στην παράσταση Φον Δημητράκης του Πέτρου Φιλιππίδη, θα το πω απλά, δεν αναθεώρησα περί Ψαθά, αλλά κατάλαβα για ποιο λόγο ο σκηνοθέτης και πρωταγωνιστής της χτυπιέται κατάφορα άδικα από το σινάφι του και, ευτυχώς για εκείνον, όχι από τον κόσμο.

Σαφέστατα ο Φον Δημητράκης είναι η πλέον επιτυχημένη εμπορικά παράσταση της σεζόν με την προοπτική να πάει και του χρόνου. Επ' αυτού δεν υπάρχει αμφιβολία, αν σκεφτεί κανείς πως ειδικά τα σαββατοκύριακα διώχνουν κόσμο.

Εγώ πήγα την περασμένη Τετάρτη και πάλι είδα ότι δεν έπεφτε καρφίτσα στο Θέατρο Μουσούρη. Παρατηρούσα το κοινό: Όχι απαραίτητα άνθρωποι που έμαθαν τον Φιλιππίδη από την τηλεόραση, όχι δηλαδή αμιγώς λαϊκό κοινό, αλλά άτομα κάθε ηλικίας, που και μόνο από το look τους καταλάβαινες πάνω - κάτω ότι σκαμπάζουν από θέατρο και ότι δε βρέθηκαν εκεί τυχαία.

Στην τελική ποσώς με ενδιαφέρει μία παράσταση αν είναι επιτυχημένη μόνο από εμπορικής άποψης - έχουμε χορτάσει από λουσάτες μπαλαφάρες τα τελευταία χρόνια...

Το αναμενόμενο για μένα, διότι γνωρίζω τον Φιλιππίδη ως ακάματο εργάτη του θεάτρου, είναι που έφυγα από μία παράσταση, στην οποία για δύο ώρες βίωσα στο πετσί μου τα τραγικά παθήματα του ήρωα του, του θρασύδειλου Έλληνα πολιτευτή, όπως θρασύδειλοι είναι μάλλον όλοι οι σημερινοί Έλληνες πολιτικάντηδες.

Ξεκινώντας με μία τεράστια ελληνική σημαία επί σκηνής να πέφτει υποτιμητικά για να προβληθούν επίκαιρα από τη γερμανική Κατοχή, δε μπορείς να μην κάνεις συνειρμούς για την τρέχουσα κατάσταση στη χώρα μας, απομονώνοντας την βέβαια από τον παγκόσμιο χάρτη. Ο θεατής έτσι, δίχως λαϊκίστικα πατροναρίσματα, εισάγεται δια του κινηματογράφου στο χωροχρόνο του έργου και δεν αργεί να χαθεί κανονικά μέσα σ' αυτόν.

Η ιστορία είναι γνωστή: Ο Φον Δημητράκης αποτελεί το τυπικό πολιτικό λαμόγιο που ονειρεύεται να γίνει Υπουργός και που δε διστάζει για το σκοπό αυτό να καταντήσει υποχείριο των Ναζί. Στο σπίτι του μέσα ταυτόχρονα, με εξαίρεση την ψωνισμένη σύζυγο του - μιαν άλλη Μαντάμ Σουσού, ο γιος του είναι αντάρτης στα βουνά και η κόρη του συμμετέχει στην Αντίσταση, φυγαδεύοντας όπλα μέσω του μπακάλικου του αδερφού του.

Η κατάσταση θα γίνει πολύ άσχημη για τον Φον Δημητράκη όταν προκειμένου να κρατήσει την υπουργική καρέκλα του θα φτάσει στο σημείο να καταδώσει τους πιο δικούς του ανθρώπους.

Δεν ξέρω γιατί το έργο αυτό θεωρείται κωμωδία, ούτε μπορώ να φανταστώ πώς του έδωσε πνοή ο πρώτος διδάξας, ο Αιμίλιος Βεάκης, εν έτει 1946. Είναι τόσο καλός ο Φιλιππίδης εδώ που μοιάζει να πιάνει τον χαρακτήρα του αντιπαθούς αυτού ανθρώπου από το σημείο μηδέν και να τον φτάνει πολύ μακριά.

Νευρωτικός, μωροφιλόδοξος, υποτελής και βίαιος, ο Φον Δημητράκης του Φιλιππίδη σχεδόν σε σοκάρει όταν βάζει τους δυο φοβισμένους αντιστασιακούς στο γραφείο του και τους υποβάλλει σε βασανιστήρια. Ο Πέτρος Φιλιππίδης σκηνοθέτησε με τρόπο ακραίο τη σκηνή αυτή, της αφαίρεσε κάθε ίχνος χιούμορ και μάλλον ήρθε σε μια δημιουργική κόντρα με τις προθέσεις του Ψαθά - πως να γελάσεις δηλαδή όταν βλέπεις δυο ανθρώπους να κλαίνε φοβισμένοι και από πάνω τους τον βασανιστή τους να λειτουργεί χαιρέκακα;

Είναι τέτοια τα κρεσέντα στην ερμηνεία του Φιλιππίδη, αλλά και τόσο ευθυγραμμισμένη η ίδια η ερμηνεία, ώστε λίγα δευτερόλεπτα πριν το τέλος, ο θεατής ανακουφίζεται και δε νιώθει κανέναν οίκτο για την κατάληξη του Φον Δημητράκη. Σα να 'χεις παρακολουθήσει ένα γκραν - γκινιόλ θέαμα, όπου παρακαλάς να εξαλειφθεί το Κακό και να επικρατήσει το Καλό!

Μου άρεσε αυτή η καθόλου φλατ και ηθελημένα μονοδιάστατη αντιμετώπιση του Φον Δημητράκη ως απόλυτα κακού φασίστα, που η Θεία Δίκη, η Ιστορία δηλαδή, τον ξερνάει και δεν του αναγνωρίζει κανένα ελαφρυντικό, έστω κωμικό για χάρη του έργου, στοιχείο. Ένας χαρακτήρας με άλλα λόγια σκηνοθετημένος και ερμηνευμένος άψογα από τον Φιλιππίδη!

Σε πολύ καλά επίπεδα κινούνται και οι υπόλοιποι ηθοποιοί, επίσης άψογοι επαγγελματίες: Ο Δημήτρης Μαυρόπουλος είναι ο Ζαρλάς, είρων και κυνικός χαφιές, στυλιζαρισμένος με το σατανικό του γέλιο και μία άκρως επιβλητική παρουσία επί σκηνής. Η Φαίη Ξυλά και η Μαρία Κατσανδρή, κόρη και μάνα αντίστοιχα, σκιτσαρισμένες στην εντέλεια με αθωότητα η μία και με εκνευριστική υπεροψία η άλλη. Πάντα εξαιρετικός ο Γεράσιμος Σκιαδαρέσης με την ερμηνευτική απλότητα που τον διακρίνει και τη φυσικότατη εκφορά του λόγου του. Μέσα σ' όλο τον θίασο, οφείλω να εξάρω και τη συμμετοχή του Θανάση Ισιδώρου, ενός νεαρού απόφοιτου της δραματικής σχολής που ο Φιλιππίδης εμπιστεύθηκε και του έδωσε το ρόλο του βλάχου αγράμματου μπάτσου. Μεγάλο ταλέντο, κάναμε καινούργιο συκώτι απ' το γέλιο και αν γυριζόταν η ελληνική εκδοχή του Mr. Bean τον είχε το ρόλο στο τσεπάκι του!

Εν κατακλείδι, ο Φιλιππίδης πουλάει μεν, κάνει Τέχνη δε, δουλεύει, κοπιάζει, σέβεται το κοινό του και στήνει παραστάσεις με χειρουργική ακρίβεια απ' όλες τις απόψεις. Όταν μάλιστα παίζοντας έναν χαρακτήρα συγκεκριμένο σε κάνει να ξεχάσεις οτιδήποτε άλλο έχει κάνει στο παρελθόν, πόσο μάλλον τις καθημερινές εμφανίσεις του δια τηλεοράσεως, αν μη τι άλλο ξέρει να αρέσει!

Βγαίνοντας από τον Φον Δημητράκη και το Θέατρο Μουσούρη, η μόνη απάντηση στην ερώτηση «Τι είδες;» είναι «Την παράσταση της χρονιάς από εμπορική και καλλιτεχνική άποψη»!

Σάββατο 14 Δεκεμβρίου 2013

ο-bosko-και-το-προσκλητήριο-του-lifo.gr-στο-δεύτερο-πρόγραμμα

Από τη Δευτέρα 16 Δεκεμβρίου το Προσκλητήριο του lifo.gr βρίσκει στέγη και στο ανανεωμένο διαδικτυακό Δεύτερο Πρόγραμμα:

http://www.artxpress.gr/index.php/logos-kai-idees/anakoinoseis/item/3248-me-ixira-onomata-ksekina-to-deytero-programma

Ευχαριστώ τον καλό μου φίλο Γιώργο Μητρόπουλο, τον άνθρωπο που ξαναστήνει το Δεύτερο Πρόγραμμα μετά το κυβερνητικό μαύρο στην ΕΡΤ, για την τιμή που μου έκανε να συνυπάρξω ραδιοφωνικά με τον ίδιο, τον Γιάννη Bach Σπυρόπουλο, τον Κώστα Τριπολίτη, τον Ηλία Λιούγκο, τη Θέσια Παναγιώτου, τον Δημήτρη Λέκκα, τον Γιώργο Κόρα κ.α.

Θα με ακούτε κάθε Δευτέρα, Τρίτη και Πέμπτη για μία ώρα, από τις 7 μέχρι τις 8 το βράδυ.

Καλό κουράγιο σε όλους μας!

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

η-joni-mitchell-της-έλλης-πασπαλά-προσεχώς-στο-προσκλητήριο-της-lifo

Χθες συνάντησα την Ελλη Πασπαλά στην Κόκκινη Κλωστή. Ήπιαμε αρχικά το τσάι μας, μετά τα κρασιά μας και ταυτόχρονα το μαγνητοφωνάκι μου κατέγραψε μία άκρως ενδιαφέρουσα συζήτηση που περιείχε ως αναμενόμενο τον Μάνο Χατζιδάκι, τα χρόνια στην Αμερική, τον Μίκη Θεοδωράκη, αλλά και τη Joni Mitchell.
Η Έλλη άλλωστε ετοιμάζει δύο μοναδικές βραδιές στο Gazarte με τίτλο Happy Birthday Joni, αφιερωμένες στη σπουδαία Καναδέζα τραγουδοποιό που πριν λίγες μέρες συμπλήρωσε τα 70 της χρόνια. Η συνέντευξη με την Πασπαλά θα δημοσιευθεί οσονούπω στο Προσκλητήριο της LIFO! 

Κυριακή 10 Νοεμβρίου 2013

ένα-αγαπημένο-ποίημα-του-λεφτέρη-πούλιου

 Η μηχανή σπάει τις πέτρες σαν κόκαλα μικρού παιδιού
κάποτε συντρίβει τα χέρια του χειριστή πάντοτε
ακολουθεί ένα νόμο.
ο τραγουδιστής Ντύλαν που είχε μια κιθάρα και μια καλύβα
στον Αμαζόνιο έφτυνε στο ποτάμι ακολουθώντας δικό του νόμο
για να χωθεί στα γρανάζια της μηχανής
απ’ την καλύβα και το ποτάμι.
άνοιξε
μία
τρύπα και βούλιαξε μαζί με την κιθάρα
στον Αμαζόνιο ουρλιάζοντας ένα σκοπό αψηφώντας
στα φρεναρίσματα της μηχανής στην αγκαλιά
της πόρνης εκμετάλλευσης
κατέληξε
νικημένος
πια.
 το μηχάνημα εξαπέλυσε ένα βλήμα στη σελήνη
αν και θα διαγείρει τις συνειδήσεις των νεκρών.
ο Ντύλαν μπροστά στο χωνί μασούσε χαλίκια
σαν υποταχτικό σκυλί.
γύρω του έσπαγε η κραυγή η πρωτινή του
πάνω σε τζάμια σε γρανάζια σε μάνατζερς
όχι σαν κραυγή που αδυνατεί να τρυπήσει ένα τύμπανο
ή ένα τζάμι, μα σαν οργανισμός από νερό
που πνίγεται στο νερό,
ήρεμα
οργισμένα
και γίνεται ψάρι.
αυτό το χρονικό μιας καλύβας
το ποτάμι ακολουθώντας τον νόμο του το χρήμα σαρώνοντας
τις θελήσεις, μια κοπέλα με παίδευε χθες όλη νύχτα
χτίζαμε έναν πύργο με χάδια το πρωί μας τον γκρέμισαν
ίσως να μην την ξαναδώ, πού θα πάω αλήθεια;
ο Θεός με παιδεύει
ξεκινώντας από ένα σύννεφο κοπριάς μέχρι
το μπρούντζινο άγαλμα του ήρωα
το μυαλό μου είναι θολό από χιλιάδες σαλιγκάρια
κι η παλάμη μου μια εξέδρα καθώς
ταξιδεύει για την Αφροδίτη
ω να ’ξερα να σου μίλαγα, χρόνε,
με διφορούμενα πέδιλα αγώνων σκοτώνοντας νόμους
συμβιβασμούς παραδόσεις ακολουθώντας τον δικό μου νόμο
μα τότε δεν θ’ άξιζα όσο μια μηχανή;

Σάββατο 9 Νοεμβρίου 2013

ο-αειθαλής-δάκης-στο-προσκλητήριο-της-lifo






 Στο Προσκλητήριο της LIFO φιλοξενείται ο Δάκης, ο μέγιστος Έλληνας crooner, όπως σχολίασε και ένας φίλος:

http://www.lifo.gr/team/prosklitirio_nekron/43473

Κυριακή 3 Νοεμβρίου 2013

ήταν-ανάγκη;

Ήταν ανάγκη να γίνει αυτό;
Οι δημ/φοι ξανάρχισαν να λένε κύριο τον Κασιδιάρη, που μέχρι πρότινος τους ανεβοκατέβαζε τσοντοκάναλα.
Θλιβερή μέρα λένε. Όλοι. Για το θάνατο δύο νέων Χρυσαυγιτών.
Θλιβερή μέρα λέω κι εγώ. Για το κεφάλι που θα ξανασηκώσουν οι ναζήδες. 

Παρασκευή 25 Οκτωβρίου 2013

άρθρα-και-κριτικές-στο-ποντίκι-και-το-onlytheater.gr

Για τις αναρτήσεις μου στο Προσκλητήριο του lifo.gr μπορείτε να ενημερώνεστε από το link που υπάρχει στα πλάγια δεξιά αυτού του blog.
 
Εδώ τώρα διαβάστε μερικά άρθρα μου από την εφημερίδα ΤΟ ΠΟΝΤΙΚΙ:
 
Για το θάνατο της Πόλυς Πάνου
 
Για τη συναυλία Κόκοτα - Ξαρχάκου στο Ηρώδειο
 
Για το διαδίκτυο που πλέον σηκώνει όλο το βάρος του promo ενός νέου δίσκου.
 
Κι εδώ η κριτική μου στην παράσταση του έργου Εγώ, η Γωγώ με την Ελισάβετ Κωνσταντινίδου για το onlytheater.gr

δύο-βραβεία-στην-κατερίνα-γώγου-από-το-φεστιβάλ-ελληνικού-ντοκιμαντέρ-χαλκίδας

Καιρό πολύ πάλι είχα να γράψω στο blog τούτο, που τ' αγαπώ και πάντα θα γυρνάω και πάντα θα αιωρείται στη μπλογκόσφαιρα να θυμίζει και σε μένα τον ίδιο πως ήταν η ζωή μου το 2008, το ΄09, το ΄10 και πάει λέγοντας. Το άλλο blog στη διαδικτυακή LIFO, το Προσκλητήριο που ήδη έχει συναντήσει το κοινό του αν και χωρίς δυνατότητα σχολιασμού, μου τρώει αρκετό χρόνο. Το ενημερώνω καθημερινά, ώστε αν υπολογίσεις και την αρθρογραφία μου για το onlytheater.gr και το Ποντίκι, κατανοείς πως δεν περισσεύει καθόλου χρόνος για τα Άσματα και Μιάσματα. Τέλος πάντων, αν επιστρέφω εδώ πρόσκαιρα είναι για να ενημερώσω πως την περασμένη εβδομάδα το ντοκιμαντέρ Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου τιμήθηκε με δύο βραβεία στο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ Χαλκίδας. Για την ακρίβεια, το βραβείο ήταν του συνθέτη Κωνσταντίνου Τσιώλη για την καλύτερη μουσική σε ντοκιμαντέρ! Εγώ περιορίστηκα σε τιμητική διάκριση για την ευαισθησία και το σεβασμό, με τα οποία χειρίστηκα το δύσκολο - κατά την επιτροπή - θέμα μου. Από αριστερά ο Κωνσταντίνος, δίπλα του εγώ και δεξιά η παραγωγός Τζίνα Πετροπούλου, λίγη ώρα πριν την απονομή των βραβείων. Τα ξέραμε απ' το μεσημέρι τα νέα, συνεπώς νιώθουμε μια ευτυχίτιδα στην άνωθεν photo, η αλήθεια είναι. Έτσι, για να καταγραφεί η 13η Οκτωβρίου, Κυριακή, ως μία από τις καλύτερες, αν όχι η καλύτερη, του 2013!
Άθλος που κατάφερε ο αντικοινωνικός Κωνσταντίνος να βγάλει και λόγο μόλις παρέλαβε το βραβείο του από τον συνθέτη και μέλος της επιτροπής, Νίκο Ξυδάκη. Το σκεπτικό της βράβευσης του αφορούσε την πρωτοτυπία της μουσικής του και το ταίριασμα αυτής με τις εικόνες της ταινίας. Κι έτσι, ο Κωνσταντίνος ξεπέρασε το τρακ του και ευχαρίστησε εμένα που τον εμπιστεύθηκα, τον οπερατέρ Δημήτρη Θεοδωρόπουλο, τον μοντέρ Κώστα Μακρινό και την παραγωγό Τζίνα Πετροπούλου. Στη photo, πίσω του διακρίνονται ο βετεράνος κιν/φιστής Νίκος Καβουκίδης, πρόεδρος της επιτροπής, και ο Ξυδάκης.
Σμουτς...Στον συνθέτη που μου έγραψε εξαιρετική μουσική, που δικαιωθήκαμε γι' αυτό κιόλας - εγώ για την επιλογή μου στο πρόσωπο του, αυτός για τη δουλειά του - και που όπως έχω ξαναπεί δεν τον αλλάζω σε καμία επόμενη ταινία που θ' αξιωθώ να φτιάξω.  
Εδώ με τον Κωνσταντίνο επιστρέφουμε αργά το βράδυ από τη Χαλκίδα στην Αθήνα, κρατώντας την...κούπα, εν προκειμένω το ασημένιο αγαλματίδιο του! Άντε και στα επόμενα! Χαίρομαι που η ταινία για τη Γώγου ένα χρόνο ακριβώς μετά την πρώτη προβολή της στις Νύχτες Πρεμιέρας, τη διανομή στις αίθουσες, τα ταξίδια στο εξωτερικό και τις πολλές εκδηλώσεις που έγιναν κι ακόμη γίνονται, έκλεισε τον κύκλο της με δύο βραβεία! Τό'χω ξαναπεί, τα βραβεία είναι καλά για ένα και μόνο βασικό λόγο σε περιπτώσεις ταπεινών παραγωγών, σαν τη δικιά μας: Κάνουν όλους τους ανθρώπους που δούλεψαν δίχως αμοιβή να χαίρονται και να νιώθουν κάπου υπερήφανοι, που συμμετείχαν και κατέθεσαν το κέφι και την ψυχή τους. Αυτούς κι εγώ ξαναευχαριστώ πάνω απ' όλους και πέρα από κάθε βραβείο! Προχωράμε, λοιπόν, με το κεφάλι ψηλά!

Σάββατο 31 Αυγούστου 2013

χθες-βράδυ-στις-αγορές-του-μάνου-χατζιδάκι-με-τον-ηλία-λιούγκο

Χθες βράδυ πήγαμε Στις Αγορές του Μάνου Χατζιδάκι στην Τεχνόπολη με οικοδεσπότη τον Ηλία Λιούγκο, τη Στέλλα Κυπραίου στην κιθάρα και στις ενορχηστρώσεις, τη Δέσποινα Στεφανίδου στο πιάνο και τους υπόλοιπους εξαίρετους μουσικούς. 
Επίσης, με τη γλυκόλαλη Καλλιόπη Βέττα σε τραγούδια σαν τον Κυρ - Αντώνη, Πάμε μια βόλτα στο φεγγάρι ή Μην το ρωτάς τον ουρανό
και τη ρεμπέτισσα Φωτεινή Βελεσιώτου, πραγματική έκπληξη στο Χάρτινο το φεγγαράκι, την Αθανασία και το Ο Γιάννης ο φονιάς.
Τά'χουμε ξαναπεί, αν δικαιούται κάποιος ερμηνευτής να διαδίδει τα τραγούδια του Μάνου Χατζιδάκι ως...Απόστολος του, αυτός είναι σίγουρα ο Λιούγκος, που έμεινε πιστός στο ήθος και στη στάση του απέναντι στην Τέχνη επί μία εικοσαετία!
Όσο για τη συμμετοχή του κόσμου, ήταν πολύ ευχάριστο το γεγονός να βλέπεις την Τεχνόπολη γεμάτη, έστω και με καθίσματα, από ανθρώπους που τήρησαν σιγή προσευχής καθώς ακούγονταν τα τραγούδια του Χατζιδάκι. Τα λέω καλύτερα και πιο αναλυτικά στο post μου στη διαδικτυακή LIFO:
http://www.lifo.gr/team/prosklitirio_nekron/41223

Πέμπτη 29 Αυγούστου 2013

στην-πρόβα-του-ξυδάκη-και-στο-μοναστηράκι-με-την-αστέρω

Οι πρόβες για τη συναυλία του Νίκου Ξυδάκη στις 14 Σεπτεμβρίου στον Κήπο του Μεγάρου Μουσικής συνεχίζονται. Η Γεωργία Νταγάκη προσπαθεί να αφαιρέσει τις τσαλκάντζες από κομμάτια Σαν το δασάκι από την Εκδίκηση της γυφτιάς
και οι δύο μάεστροι, ο Γιώργος Διαμαντόπουλος στα πλήκτρα - εδώ στο μεταλλόφωνο - και ο Δημήτρης Μπουζάνης στο πιάνο, τρέχουν να προφτάσουν τις καινούργιες ρυθμικές αλλαγές σε τραγούδια που παίζουν εδώ και καιρό στα live του Ξυδάκη. 
Όπως, λόγου χάριν, στο Ραγίζει απόψε η καρδιά, που ο Ηλίας Βαμβακούσης διασκεύασε αρκετά μινιμαλιστικά. Για την ακρίβεια, πουθενά δεν υπάρχει μπαγλαμαδάκι, μόνο κιθάρα, μεταλλόφωνο και το σαξόφωνο του Δημήτρη Χουντή. 
Την επόμενη μέρα, ένας καφές με την Αστέρω εκ Λονδίνου αφιχθείσα, με έφτιαξε. Και φυσικά το σκάψιμο για παλιά καλά βινύλια! Αυτή τη φορά πήρα ένα διπλό Greatest Hits των Steely Dan που δεν είχα τίποτα δικό τους!

Τρίτη 27 Αυγούστου 2013

ένα-τραγούδι-για-τη-βικτώρια

Θα χρειαστούν χρήματα για τη Βικτώρια Μπόζικ προκειμένου να μεταβεί στις ΗΠΑ και να μπει σε θεραπευτικό πρόγραμμα στην κλινική του Τέξας, που έλεγα σε προηγούμενο post. Διαβάστε περισσότερα στο Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών της LIFO:
 
Καλή δύναμη και στη Βικτώρια, και στη Λένα!

Δευτέρα 26 Αυγούστου 2013

R.I.P. ΓΙΩΡΓΟΣ ΠΕΡΑΝΤΑΚΟΣ (1968 - 2013)

Με οδύνη έμαθα σήμερα για τον χαμό του τραγουδοποιού και ερμηνευτή Γιώργου Περαντάκου από καρκίνο, σε ηλικία μόλις 45 ετών. Ο Περαντάκος αναπαύεται ήδη στη γη της Χίου, της γενέτειρας του που τόσο αγάπησε. Άφησε κι αυτός τραγούδια του, σαν τη Γλυκειά συνήθεια, να τα ακούμε και να μη μπορέσουμε να τον λησμονήσουμε. Διαβάστε στο Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών της LIFO, το αφιέρωμα μου στη μνήμη του:
 

Κυριακή 25 Αυγούστου 2013

γιατί-η-ελπίδα-πεθαίνει-τελευταία

Τον καιρό αυτό η Λένα αντιμετωπίζει ένα σοβαρότατο πρόβλημα υγείας μεσ' στο σπίτι της. Ακόμη δεν μπορώ να μπω σε λεπτομέρειες, σύντομα όμως θα αναρτηθεί σχετική σελίδα στο facebook.
Αυτό που μου επιτρέπεται μόνο να πω είναι ότι θα χρειαστούν χρήματα, ένα αρκετά μεγάλο ποσό που για να μαζευτεί δρομολογείται μία μεγάλη συναυλία συμπαράστασης στα τέλη του Σεπτέμβρη ή στις αρχές του Οκτώβρη. Ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, η Νατάσσα Μποφίλιου και ο Φοίβος Δεληβοριάς θά'ναι οι τρεις καλλιτέχνες που θα σηκώσουν το βάρος αυτής της συναυλίας. Όλα τα έσοδα θα διατεθούν για το ταξίδι και την παραμονή για έναν ολόκληρο μήνα του ασθενούς σε κλινική των ΗΠΑ...

Τρίτη 20 Αυγούστου 2013

η-διασκευή-των-pop eye-στον-νίκο-ξυδάκη-αποκλειστικά-στο-lifo.gr

Η συνεργασία Νίκου Ξυδάκη και Pop Eye ήδη απέδωσε καρπούς! Στο blog μου στο lifo.gr μπορείτε να ακούσετε πως διασκεύασαν οι Pop Eye Στο εστιατόριο που τρων τα συνεργεία, φανερώνοντας το ολοκαίνουργιο electro - pop προφίλ του σημαντικού συνθέτη και τραγουδοποιού. Εδώ το link:

Δευτέρα 19 Αυγούστου 2013

χούμορ-(και-καλά)

Ένας νεαρός ρώτησε μια κοπέλα αν θέλει να πάνε στο δωμάτιο της να της δείξει κάτι μαγικό. Η κοπέλα δέχτηκε.
Την άλλη μέρα μια φίλη της τη ρώτησε τι ήταν το μαγικό, και αυτή απάντησε: "με γάμησε και εξαφανίσθηκε"!

μεσημέρι-με-τον-ζέπο

 Ο Ζέπος ο γιος μου χουζουρεύει...Τον πείραξε κι η ζέστη...
Δεν έχω καλύτερο όμως από το να λείπω, να γυρίζω σπίτι και να μου κάνει μούτρα...

Κυριακή 18 Αυγούστου 2013

ο-πιτσιρίκος-για-σμαραγδή-σαμαρά

ο-σαμαράς-αγαπάει-το-χαβιάρι-και-ο-σμαραγδής-τον-σαμαρά

Κύριε Πρωθυπουργέ, θέλω να σου πω μια μαντινάδα...είπε ο σκηνοθέτης Γιάννης Σμαραγδής στον Αντώνη Σαμαρά που τον βράβευσε για την προσφορά του στην 7η Τέχνη! Και του την είπε! Πιο συγεκριμένα: Σαν ήλιος βγήκες φωτεινός στς Αμερικής τ' αλώνι/ κι ήρθες κι έλαμψες κι ήρθες νικητής/ και σ' αγαπάμε όλοι...Γαμώ τις μαντινάδες μου μέσα, θα σιχαθούμε την Κρήτη, όχι τίποτα άλλο. Κι είναι και κακή μαντινάδα η εν λόγω, γραμμένη στο πόδι και ελαφρώς ασύντακτη! Μπράβο, Σμαραγδή! Διανοούμενος με Δ κεφαλαίο!

Σάββατο 17 Αυγούστου 2013

πολλά-και-διάφορα-Ι

Πρωί - πρωί και στο Live Traffic Feed του blog ανακαλύπτω ότι οι περισσότεροι επισκέπτες κατέφτασαν, γκουγκλάροντας τις λέξεις Διβάνη λεσβία! Αν είναι δυνατόν! Σοβαροί άνθρωποι - υποτίθεται - να κάθονται να ψάχνουν αν η γυναίκα είναι λεσβία ή όχι ύστερα από τον οχετό που προξένησε η δήλωση της στο twitter. Όπως ακριβώς το περιγράφει ο ποιητής Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου στην Εξομολόγηση του, που πρωτο(ανα)δημοσίευσα εδώ μέσα και χθες βράδυ έβαλα και στο lifo.gr: Αυτοί είναι η ρίζα του κακού. Βάναυσοι, ανίκανοι για ομορφιά, ηθικολόγοι...
Ο καιρός άλλαξε σήμερα, υποχώρησε η ζέστη, σα να φθινοπώριασε μεσ' στο κατακαλόκαιρο και η ατμόσφαιρα μοιάζει ηλεκτρισμένη όπως πριν τη βροχή. Καλή φάση! Θά'θελα τώρα, παραδόξως, να ήμουν σε κάποιο νησί και να έβγαζε κρύο ξαφνικά, να φόραγα πουλόβερ με βερμούδα, σα να ήμουν 10χρονο παιδί που το ντύνουν άτσαλα οι μεγάλοι χωρίς κανένα στυλ, μόνο για να καλύψουν τις καιρικές συνθήκες...
Η ΔΤ, που το όνομα της παραπέμπει στο ΔΝΤ, εκπέμπει σε ώρες μυστήριες. Εξίσου μυστήριες και οι επιλογές των εγκεφάλων της. Εκεί που με παίρνει ο ύπνος με Pink Floyd, ξυπνάω με Καραγκιόζη και ριζίτικα. Βλέπω φάτσες των δεκαετιών του 1980 και του ΄90 που τους έχει φύγει το χρώμα από βίντεο, προφανώς ξεθαμμένα από ντουλάπια και συρτάρια. Η πρώτη τηλεόραση - τραβεστί είναι γεγονός και ποιος ξέρει τι θά'χουμε να βλέπουμε και ν' ακούμε όταν αρχίσουν να μεταδίδονται οι κανονικές εκπομπές της...
Το ΚΚΕ πούλησε τη συχνότητα του 902 σε κυπριακή εταιρεία και τώρα που θα βλέπουμε Μπόλεκ & Λόλεκ, live του Τσακνή, του Πασχαλίδη και του Μικρούτσικου; Κανονικό τριπάκι ήτανε ο 902! Αν αποφάσιζες να κλειστείς σπίτι, να μην έχεις καμία περαιτέρω επαφή με την πραγματικότητα πέραν του 902, σίγουρα θα νόμιζες πως ζεις σε άλλη εποχή, όπου ακόμη το Τείχος του Βερολίνου δεν έχει πέσει και όλοι διαβάζουν Μπρεχτ και Μαγιακόφσκι! Αμ δε...Μετά θά'κανες μια γύρα στο διαδίκτυο, θα συνειδητοποιούσες πόσο έχει βρωμίσει ο φασισμός στην καθημερινότητα και θα σου'ρχόταν να αυτοκτονήσεις...
Βγαίνοντας κι από το facebook, έχασα επαφή με ανθρώπους που δεν θα έπρεπε. Ας πούμε τώρα δε θυμάμαι πότε ακριβώς θα αναχωρήσω για Καβάλα μεσ' στο Σεπτέμβρη για την προβολή της Γώγου σε αυτοδιαχειριζόμενο στέκι μετά κινηματογραφικών προβολών. Ελπίζω να με καλέσουν σύντομα τα παιδιά, εφόσον έχουν τα τηλέφωνα μου, και να μη συμπέφτουν οι ημερομηνίες με τη 14η Σεπτεμβρίου και τη συναυλία του Νίκου Ξυδάκη στο αίθριο του Μεγάρου...
Τι άνθρωπος αυτός ο Ξυδάκης! Τον συμπαθούσα που τον συμπαθούσα εδώ και χρόνια, τώρα που συνεργαζόμαστε όμως, μου δίνει την εντύπωση ενθουσιώδους παιδιού! Μα είναι πραγματικά εξαιρετική η δουλειά των νέων παιδιών πάνω στη μουσική του - οι Popeye ειδικά πήραν το Χαβαλεδιάρικο και το Στο εστιατόριο που τρων τα συνεργεία και τα έκαναν α λα Kraftwerk, προσθέτοντας δικές τους αρμονίες και μέρη για ηλεκτρικά όργανα και electronics. Χαίρομαι που όταν μου ζήτησε ο Νίκος να παρουσιαστούν τα τραγούδια του από νέους εναλλακτικούς καλλιτέχνες, εγώ του πρότεινα τους Popeye και η χημεία τους τελικά έδεσε απόλυτα! Για τα δύο άλλα παιδιά, τον Ηλία Βαμβακούση και τον Γιώργη Χριστοδούλου, δεν είχα καμία ανασφάλεια: ο μεν Ηλίας βρίσκεται πολύ κοντά στη μουσική του Ξυδάκη, ο δε Γιώργης τον σέβεται απεριόριστα και διάλεξε ήδη τις πιο λυρικές στιγμές του να διασκευάσει. Άντε να μαζευτούμε όλοι να ξεκινήσουμε πρόβες σε στούντιο σε καμία εβδομάδα περίπου από τώρα!
Τέλος, μέσω του blog στη LIFO συνειδητοποίησα πόσο σύνθετο είναι το αναγνωστικό κοινό, όχι μόνο της εν λόγω εφημερίδας, αλλά και του διαδικτύου γενικότερα. Η συνέντευξη της Αλέξιας, λόγου χάριν, συγκέντρωσε 225 shares, ενώ ο Νίκος - Αλέξης Ασλάνογλου μετά βίας 9 μέχρι αυτή την ώρα. Μην το υποτιμάς ποτέ το κοινό που σε διαβάζει, μου είπε κάποια στιγμή ο Τσαγκαρουσιάνος όταν του παραπονέθηκα για το επίπεδο των αναγνωστών - σχολιαστών τουλάχιστον στις πρώτες αναρτήσεις μου. Εδώ και δυο μέρες ξανάνοιξα τα σχόλια, αφού παραπονέθηκαν εξίσου οι αναγνώστες ότι δεν είναι καλό που δε μπορούν να σχολιάσουν τα γραφόμενα μου. Τα ξανάνοιξα, λοιπόν, και για να δούμε τι θα δούμε...  

Παρασκευή 16 Αυγούστου 2013

R.I.P. ΓΙΩΡΓΟΣ ΚΑΤΑΚΟΥΖΗΝΟΣ (1943 - 2013)

Πάει και ο σκηνοθέτης Γιώργος Κατακουζηνός, ο δημιουργός του κινηματογραφικού Άγγελου που κάποτε, το 1982, συγκλόνισε το πανελλήνιο με την τολμηρότητα του. Ο Κατακουζηνός, γεννημένος στην Αλεξάνδρεια το 1943, σπούδασε κινηματογράφο στην Αθήνα και στο Παρίσι, ενώ εργάστηκε ως βοηθός σκηνοθέτης σε πολλές ταινίες, προτού σκηνοθετήσει ο ίδιος ντοκιμαντέρ και τρεις μεγάλου μήκους ταινίες. Ο Άγγελος ήταν η πρώτη του, ακολούθησαν οι Απουσίες το 1987 και η Ζωή (Μια ωραία πεταλούδα) το ΄94.
31 χρόνια μετά τη δημιουργία του, ο Άγγελος παραμένει η πρώτη ελληνική ταινία που ασχολήθηκε σοβαρά με τον κοινωνικό ρατσισμό κατά της ομοφυλοφιλίας, μέσα από την αληθινή ιστορία του 19χρονου ναύτη Χρήστου Ρούσσου, ο οποίος το 1976 σκότωσε τον 22χρονο εραστή του, Ανέστη Παπαδόπουλο, και καταδικάστηκε σε ισόβια. Στο Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών της LIFO, μπορείτε να διαβάσετε το αφιέρωμα μου στον Γιώργο Κατακουζηνό και στον Άγγελο του:
http://www.lifo.gr/team/prosklitirio_nekron/40760

Πέμπτη 15 Αυγούστου 2013

περί-λένας-διβάνη-και-του-άτυχου-19χρονου-''τζαμπατζή''

Ξημερώνει Δεκαπενταύγουστος του 2013, της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, αλλά τα κανιβαλιστικά social media ασχολούνται, δικαίως μάλλον, με τη δήλωση της συγγραφέως Λένας Διβάνη στο twitter της: ΣΥΜΠΕΡΑΣΜΑ: ΟΙ ΕΛΕΓΚΤΕΣ ΔΕΝ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΤΗ ΔΟΥΛΕΙΑ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΟΙΟΣ ΤΖΑΜΠΑΤΖΗΣ ΜΠΟΡΕΙ ΝΑ ΠΗΔΗΞΕΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΟΧΗΜΑ. ΛΟΓΙΚΟ...Τάδε έφη δημοσίως Λένα Διβάνη κι άκουσε τα μπινελίκια της ζωής της! Τι λεσβία την είπαν, τι πικρόχολη καργιόλα, τι βρωμιάρα και δε συμμαζεύεται. Από κοντά και ο συνάδελφος της, συγγραφέας Πέτρος Τατσόπουλος, που βγήκε να την υπερασπίσει και άκουσε κι αυτός άλλα τόσα. Δε θέλω να σχολιάσω, με τη Διβάνη είχα κι εγώ μια προσωπική - όχι δημόσια - διένεξη που δεν πήρε έκταση, μια και τότε (μιλάω για λιγότερο από ένα χρόνο πριν) δεν είχα εθιστεί ακόμη στον κανιβαλισμό του facebook, στον κυρίως δηλαδή λόγο για τον οποίο και αποχώρησα την περασμένη εβδομάδα και επέστρεψα στο πολύ πιο αθώο blogging, εδώ και στη LIFO. Οφείλω να πω όμως ότι η θλίψη είναι μεγάλη όταν βλέπεις υποτιθέμενους πνευματικούς ανθρώπους να άγουν και να φέρονται σα να είναι ο Χρυσαυγίτης Παναγιώταρος έξω από το θέατρο Χυτήριο. Διότι, η Διβάνη μπορεί να μη μίλησε για αλβανικές κωλοτρυπίδες, χαρακτήρισε όμως τζαμπατζή, ανύπαρκτο, ανάξιο λόγου, έναν νέο 19 ετών που πήδηξε από το τρόλεϊ και τσακίστηκε γιατί δεν είχε να πληρώσει το γαμημένο το εισιτήριο του. Τι φοβερό μία καλλιτέχνιδα, συγγραφέας σου λέει, να εστιάζει το σχόλιο της στο καθήκον, στον έλεγχο των εισιτηρίων δηλαδή, και όχι σε μία ανθρώπινη ζωή που χάθηκε για ψύλλου πήδημα. Κρίμα ή Ξεφτίλα - Μοναξιά - Απελπισία...Γι' αυτό κι εγώ προτιμώ να πίνω τη βραδινή ΕΨΑ πορτοκαλάδα μου και να μοιράζομαι τη χαρά του Νίκου Ξυδάκη, ενός πραγματικού καλλιτέχνη, ο οποίος μου τηλεφώνησε ενθουσιασμένος με τη διασκευή των Popeye στο Χαβαλεδιάρικο του, από την Εκδίκηση της γυφτιάς!

Τετάρτη 14 Αυγούστου 2013

η-ρίτα-σακελλαρίου-και-ο-vassilikos-στη-διαδικτυακή-lifo

Στο Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών της LIFO θυμήθηκα τη λαϊκή τραγουδίστρια Ρίτα Σακελλαρίου με αφορμή την πρόσφατη συμπλήρωση 14 χρόνων από το θάνατο της:
http://www.lifo.gr/team/prosklitirio_nekron/40688
Τον ερμηνευτή και τραγουδοποιό Vassilikos, αντίθετα, τον θυμήθηκα με αφορμή την τελευταία δισκογραφική εργασία του με διασκευές στον Βασίλη Τσιτσάνη (Sunday Cloudy Sunday):
http://www.lifo.gr/team/prosklitirio_nekron/40654

Δευτέρα 12 Αυγούστου 2013

συνέντευξη-για-το-ντοκιμαντέρ-της-γώγου-στην-''προσπάθεια-εισαγωγής-στην-επαναστατική-λογική''

Ο καινούργιος φίλος από την Κύπρο, ο Κυριάκος Μελετίου, μου ζήτησε μία συνέντευξη για το ντοκιμαντέρ της Γώγου με αφορμή την προβολή του στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού. Του την έδωσα λοιπόν του Κυριάκου τη συνέντευξη και στο ακόλουθο link μπορείτε να τη διαβάσετε, όπως δημοσιεύθηκε στο ιστολόγιο του με τίτλο ''Προσπάθεια εισαγωγής στην επαναστατική λογική'': 
http://systematiks.blogspot.gr/2013/08/blog-post.html
Τις ευχαριστίες μου!

Κυριακή 11 Αυγούστου 2013

η-αποκλειστική-συνέντευξη-της-αλέξιας-στη-διαδικτυακή-lifo

Από χθες βράδυ φιλοξενείται στο Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών της LIFO η συνέντευξη - ποταμός που μου παραχώρησε η Κύπρια ερμηνεύτρια και τραγουδοποιός Αλέξια. Όπως θα δείτε κι εσείς, η κουβέντα μας κινήθηκε σε πολλά και διαφορετικά θέματα, από το pop παρελθόν της και τη συνεργασία με τον Μίκη Θεοδωράκη μέχρι τις ακροδεξιές δηλώσεις του συναδέλφου της, Πέτρου Γαϊτάνου, αλλά και τις σοβαρές μουσικές σπουδές της στο Πανεπιστήμιο Berklee της Βοστώνης. Εδώ το link με τη διαδικτυακή LIFO:
http://www.lifo.gr/team/prosklitirio_nekron/40611

Σάββατο 10 Αυγούστου 2013

επιστροφή-από-λεμεσό-στην-αθήνα-και-στο-blogging

Καιρό έχουμε να τα πούμε από 'δω μέσα. Τώρα όμως που αποφάσισα να απενεργοποιήσω το λογαριασμό μου στο, τρομερά χρονοβόρο, facebook θα τα λέμε πολύ συχνότερα. Βγήκα λοιπόν από το facebook, αφενός διότι είμαι εκ φύσεως καυγατζής και τσακώνομαι κι εκτίθεμαι, αφετέρου διότι ήθελα να ξεκουραστώ λίγο και να χαλαρώσω από το στρες απανωτών αναρτήσεων. Στο σημείο βέβαια αυτό να τονίσω πως ναι μεν είμαι καυγατζής, πάντα όμως καυγαδίζω όταν αισθάνομαι ότι αδικούμαι κι εγώ όταν αδικούμαι τρώω λαρύγγια κανονικά και δεν υπολογίζω κανένα κόστος. 
Την περασμένη εβδομάδα βρέθηκα στην Κύπρο, συμμετέχοντας με το ντοκιμαντέρ μου, Κατερίνα Γώγου - Για την αποκατάσταση του μαύρου, στο 8ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Λεμεσού. Η ταινία παίχτηκε τη Δευτέρα 5 Αυγούστου στις 11 το βράδυ κι ήταν τέτοια η κοσμοσυρροή ώστε έγινε αναγκαστικά μία επαναληπτική δεύτερη προβολή στο καπάκι, που λένε. Δυστυχώς, ο καμεραμάν που κάλυπτε τα events, τη βραδιά εκείνη απουσίαζε, άρα δεν υπήρχε υλικό να μονταριστεί στο βίντεο με τα highlights του φεστιβάλ. Όταν διαμαρτυρήθηκα σε έντονο ύφος - το ίδιον μου, του καυγατζή, που έλεγα παραπάνω - ο καλλιτεχνικός διευθυντής του φεστιβάλ με πρόσβαλλε κιόλας ότι δεν ήταν η μόνη ταινία που παίχτηκε δύο φορές από καταβολής της διοργάνωσης. Δηλαδή συν τοις άλλοις, αντί να ακούσω ένα συγγνώμη, έγινε μαλακία, με έκανε να αισθανθώ και...ψώνιο.
Ok, λοιπόν, κατανοητό, δεν υπήρχε κακή πρόθεση, ούτε πάσχουμε από σχιζοφρένεια με το σύμπτωμα της μανίας καταδιώξεως, σίγουρα πάντως θα ήμουν ψώνιο εάν η ταινία περνούσε απαρατήρητη ή απλώς είχε απαρτία η αίθουσα κατά τη μία και μοναδική προβολή της. Έλα, όμως, που όχι απλά είχε απαρτία, αλλά ήρθαν άνθρωποι από την άλλη άκρη της Κύπρου για να τη δούνε. Παρεμπιπτόντως, νομίζω πως στήριξα πολύ αυτό το φεστιβάλ με καθημερινές ανταποκρίσεις για το blog μου στη LIFO και πραγματικά πέρασα πολύ όμορφα. Τέλος και πολλά είπαμε!
Χάρηκα πολύ που ξανάδα την Έλενα Χριστοδουλίδου, υπεύθυνη των κινηματογραφικών του ΥΠΠΟ της Κύπρου. Τελευταία φορά είχαμε βρεθεί στην κηδεία του αγαπημένου μας κοινού φίλου, Αντρέα Παγουλάτου. Της αξίζουν συγχαρητήρια που ήρθε από τη Λευκωσία στη Λεμεσό, έστω για λίγες μέρες, για να παρακολουθήσει ταινίες και να συνομιλήσει με τους ξένους guests του φεστιβάλ. Η παρουσία της Χριστοδουλίδου, εδώ και μία 10ετία που τη γνωρίζω, στα φεστιβάλ κινηματογράφου Κύπρου και Ελλάδας φανερώνει πως οι Κύπριοι τιμούν την έννοια Πολιτισμός, παρ' όλη την κρίση που τους χτύπησε κι αυτούς. 
Στη Λεμεσό, όμως, βρέθηκε και η ερμηνεύτρια - συνθέτρια Αλέξια, που ήρθε στην προβολή της Γώγου και για το επόμενο διήμερο ήμασταν σχεδόν αχώριστοι! Μου έδωσε και μία αποκλειστική συνέντευξη - ποταμός που θα δημοσιεύσω οσονούπω στο Προσκλητήριο Ζώντων & Νεκρών της LIFO. Εξαιρετικό πλάσμα η Αλέξια, φωτεινός άνθρωπος, γνήσια Υδροχόος, με χιούμορ και με σπάνια παιδικότητα. Αυτά, λοιπόν, αγαπητοί μου αναγνώστες! Όπως είπα και στην έναρξη του post, είμαι εδώ και πάλι, επέστρεψα και θα'χουμε πολλά να λέμε!

Σάββατο 13 Ιουλίου 2013

έρχεται-η-alternative-εκδίκηση-της-γυφτιάς-(και-όχι-μόνο)

Σήμερα πήγα στον Νίκο Ξυδάκη κι ακούσαμε μαζί πολλά δισκάκια νέων δημιουργών, οι οποίοι απ' την άποψη του ήχου δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση με τη δική του μουσική. Με την άδεια του Ξυδάκη, λοιπόν, ενημερώνω ότι στην παράσταση του στο αίθριο του Μεγάρου Μουσικής τον επερχόμενο Σεπτέμβρη, πολλά από τα τραγούδια του θα παιχτούν σε εναλλακτικές διασκευές από ''φρέσκα'' πρόσωπα στο χώρο της ελληνικής μουσικής. Και μιας και με τίμησε, αναθέτοντας μου την καλλιτεχνική και εν μέρει σκηνοθετική επιμέλεια της συναυλίας του, ένα πρώτο casting έγινε από κοινού με τον φίλο και σημαντικό συνθέτη. Προσεχώς θα έχω περισσότερα νέα! Αυτό που μπορώ να πω με βεβαιότητα είναι πως το υλικό του Ξυδάκη θα ακουστεί και θα παιχτεί, όπως ποτέ άλλοτε!

Πέμπτη 11 Ιουλίου 2013

συναισθήματα-μελαγχολίας-στη-συναυλία-αλληλεγγύης-στην-τεχνόπολη

Τσεκ ήχου λίγο πριν ξεκινήσει η συναυλία αλληλεγγύης στην Τεχνόπολη. Από αριστερά, η Μελίνα Κανά, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, η Ελένη Τσαλιγοπούλου, η Μαρία Παπαγεωργίου και ο βιολιστής Στέλιος Γαργάλας.
 Και η συναυλία ξεκίνησε με την Ελένη Πορτάλιου από τον Πολυχώρο Κοινωνικής Αλληλεγγύης και Πολιτισμού να ευχαριστεί τους καλλιτέχνες που δέχτηκαν να τραγουδήσουν για την ενίσχυση του Κοινωνικού Ιατρείου - Φαρμακείου Αθήνας.
Στο πρώτο μέρος ακούστηκαν κομμάτια από τους δίσκους των τριών νέων καλλιτεχνών της παρέας, του Αλέξανδρου Εμμανουηλίδη με τη Μαρία Παπαγεωργίου και της Ευτυχίας Μητρίτσα. Μαέστρος στο πιάνο ο Γιώργος Ανδρέου. 
 Τη Μελίνα Κανά είχα πολλά χρόνια να τη δω live. Παραμένει μία πολύ καλή τραγουδίστρια και με ρεπερτόριο δικό της που αντέχει στο χρόνο.
Εδώ, ντουέτο με τη Μητρίτσα στο πιάνο, η Κανά ερμηνεύει το Αχ ζωή μου μάγισσα του Θανάση Παπακωνσταντίνου.  
Σε φόρμες και η Ελένη Τσαλιγοπούλου. Κρίμα που δεν είμαστε πολλοί...είπε απευθυνόμενη στο κοινό και είχε δίκιο ειδικά αν λάβει υπ' όψιν κανείς το σκοπό της συναυλίας. 
 Και η Τσαλιγοπούλου δεν στερείται βέβαια καθόλου ρεπερτορίου. Κομμάτια του Ανδρέου, του Ζούδιαρη, του Λειβαδά από τη χρυσή εποχή του έντεχνου και τα 90s.
Κι ένα όμορφο ντουέτο της Κανά με την Τσαλιγοπούλου στο Αερικό του Θ. Παπακωνσταντίνου. 
Εμμανουηλίδης, Κανά, Παπαγεωργίου, Μητρίτσα και Τσαλιγοπούλου τερματίζουν τη συναυλία με τη Μικρή πατρίδα του Γιώργου Ανδρέου και του Παρασκευά Καρασούλου.
Τι μου άρεσε: 
1ον: Η Τσαλιγοπούλου ερμήνευσε το Άβουλο θεριό και η Κανά την Ιαχή, δύο τραγούδια από τον τελευταίο δίσκο των Εμμανουηλίδη - Παπαγεωργίου. Με την Κανά επίσης πήραμε μια γεύση από τον κύκλο τραγουδιών που ετοιμάζουν με τη Μητρίτσα. Οι δύο μεγάλες ερμηνεύτριες όχι απλά έδωσαν βήμα στους νέους, αλλά μοιράστηκαν τις ανησυχίες τους, υιοθετώντας συναυλιακά τα τραγούδια τους.
2ον: Η πιο εσωστρεφής Παπαγεωργίου και η πιο αλέγκρα Μητρίτσα. Η μία έπαιζε διάφορα όργανα καθ' όλη τη διάρκεια της συναυλίας και η άλλη χόρευε, θέλοντας φανερά να ξεσηκώσει το κοινό. Δημιουργήθηκε έτσι μια ζεστή παρέα ανθρώπων, από διαφορετικές γενιές, που απολαμβάνουν οι ίδιοι πάνω απ' όλα τη μουσική.
3ον: Ο Γιώργος Ανδρέου ως οικοδεσπότης συν τοις άλλοις. Μίλησε για ποιο σκοπό ήταν εκεί όλοι οι καλλιτέχνες, τους παρουσίασε έναν - έναν και έδινε πληροφορίες για τους δημιουργούς των τραγουδιών που ακούγονταν. 
Τι δεν μου άρεσε:
1ον: Η μελαγχολία που με έπιασε στο άκουσμα των τραγουδιών της συναυλίας. Εξαιρούνται τα κομμάτια των τριών νέων δημιουργών, αναφέρομαι σ' αυτά του Ανδρέου, της Τσαλιγοπούλου και της Κανά. Σκεφτόμουν ότι ήμουν 20 και 25 ετών όταν τα άκουγα, τελείως διαφορετικός άνθρωπος απ' ότι είμαι σήμερα που πάω για τα 40. Σκεφτόμουν ακόμη την αθώα εποχή των 90s που δουλεύαμε, κερδίζαμε χρήματα με τη δουλειά μας, αγοράζαμε αυτά τα τραγούδια σε δίσκους και που δημιουργούνταν φιλίες και έρωτες πάλι μ' αυτά τα τραγούδια. Πλέον τα πάντα έχουν αλλάξει και πολύ φοβάμαι ότι η αλλαγή στον ήχο ή η πρόοδος της μουσικής, να το πω έτσι, είναι το λιγότερο.
2ον: Ο λιγοστός κόσμος. Κάτι το συνέδριο του ΣΥΡΙΖΑ που ξεκίνησε, κάτι η αφραγκία του κόσμου, ήταν λυπηρό να βλέπεις γεμάτο μόνο το χώρο μπροστά από τη σκηνή.