με-τη-μαρίζα-τραγουδώ-ελληνικά-μαθαίνω-χθες-στο-metropolis-live-stage

Ήταν το 1975, ακριβώς πριν από 35 χρόνια, όταν η Μαρίζα Κωχ ηχογράφησε για πρώτη φορά δύο παραδοσιακά τραγούδια για παιδιά. Αφορμή δεν ήταν βέβαια αυτό που μέχρι σήμερα ονομάζουμε “παιδική ψυχαγωγία”, αλλά η τραγωδία της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο. Η σχέση δηλαδή της Μαρίζας με το παιδικό τραγούδι ανέκαθεν εμπεριείχε έναν εκπαιδευτικό, τουλάχιστον, χαρακτήρα, αυτόν που σύμφωνα και με τον Μάνο Χατζιδάκι “απευθύνεται στα παιδιά σα να είναι ολοκληρωμένες και όχι ημιτελείς προσωπικότητες”.
Χατζιδάκις είπα και μοιραία δεν μπορώ να μη σχολιάσω ότι η συγκεκριμένη δουλειά της Κωχ, που παρουσιάζουμε σήμερα, κινείται σε χατζιδακικούς μουσικούς δρόμους. Είναι από τις λίγες φορές στην εργογραφία της, που τα παραδοσιακά όργανα δεν πρωτοστατούν. Στην έκδοση αυτή επέλεξε να ντύσει τις λιτές όμορφες μελωδίες της, που αλλού θυμίζουν επτανησιακές καντάδες και αλλού ρυθμικές φολκ μπαλάντες, με κιθάρα, βιολί και μαντολίνο. Όλο αυτό σε μουσικό επίπεδο. Διότι, σε στιχουργικό, έχουμε μια πολύ προσεχτική, σχεδόν σοφή θα λέγαμε, παράθεση λέξεων, η οποία στοχεύει στην κατανόηση και τελικά εκμάθηση της πλούσιας ελληνικής γλώσσας.

Υπολογίζοντας μάλιστα και την εκδοχή καραόκε των συγκεκριμένων τραγουδιών, σε συνάρτηση με τους στίχους που υπάρχουν στο βιβλίο, δεν αναφέρομαι μόνο στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από τα ελληνόπουλα, αλλά κι από τα παιδιά του κόσμου όλου. Άλλωστε, σε πολυπολιτισμική κοινωνία ζούμε πλέον, οπότε τα έργα τέχνης με εκπαιδευτικούς σκοπούς, μόνο οφέλιμα θα χαρακτηρίζονταν.

Γνωρίζω ότι το καινούργιο έργο της Μαρίζας Κωχ αποτελεί ήδη διδακτέα ύλη στις ελληνικές έδρες των μεγαλύτερων πανεπιστημίων της Αμερικής. Διόλου περίεργο για μία μελωδό – συνθέτρια που βραβεύθηκε το 1992 από το πανεπιστήμιο Cornell της Νέας Υόρκης ως γυναίκα δημιουργός για το έργο της “Ζει ο βασιλιάς Αλέξανδρος”.

Σε συνέντευξη που μού 'χε παραχωρήσει η Μαρίζα πριν μερικά χρόνια, είχε αποκαλύψει πως η πραγματική αιτία που ασχολήθηκε με την παιδική δισκογραφία ήταν μια μέρα των αρχών του 1970, όταν βρέθηκε με κάποια παιδάκια και της τραγούδησαν τα ασήμαντα και εφήμερα σουξέ της εποχής εκείνης. Αμέσως έβαλε σκοπό της να αφυπνίσει τους μικρότερους θαυμαστές της ίδιας και της μουσικής της με τα ειρηνικά όπλα της ανεξάντλητης δημοτικής παράδοσης και κυρίως της καλαισθησίας.

Τα κατάφερε θαυμάσια! Κι αυτό δεν το λέω μόνο εγώ, αλλά και άλλοι άνθρωποι, που σήμερα βρίσκονται στην ηλικία μου, πριν τα σαράντα, ενθυμούμενοι πάντα την εικόνα της Μαρίζας που τους έπαιρνε ως παιδιά πίσω από τη σκηνή, στα διαλείμματα των παραστάσεων τους, και έπαιζε μαζί τους.

Σε περιόδους, λοιπόν, όπου η παιδική ψυχαγωγία είναι και λίγο ξέφραγο αμπέλι, ενώ ολοένα και περισσότεροι δημιουργοί, βγάζουν κι από έναν παιδικό δίσκο, εργασίες σαν κι αυτήν, από την δοκιμασμένη και έμπειρη Μαρίζα Κωχ, δεν χρειάζεται να πείσουν κανέναν και αντίθετα συμβάλλουν στο να γίνει, έστω για λίγο, πιο χρωματιστός, πιο ευαίσθητος και πιο αθώος ο σκληρός κόσμος που ζούμε. Και των παιδιών, και των μεγάλων.