Πέμπτη 23 Σεπτεμβρίου 2010

ταξίδι-στο-νότο-στην-παιδική-ηλικία-και-στο-απωθημένο-ένστικτο



Το Plein Sud (ελλ. τίτλος Ταξίδι στο Νότο) ήταν η δεύτερη ταινία του Γάλλου Σεμπαστιάν Λιφσίτς που παρακολούθησα πριν από λίγο στο Αττικόν. Ο σκηνοθέτης έπρεπε να επιστρέψει στο Παρίσι- όπως πληροφορηθήκαμε- γι' αυτό κι εκπροσωπήθηκε από τον σεναριογράφο του, Στεφάν Μπουκέ. Μια χαρά τα είπε, λοιπόν, ο Μπουκέ και προσωπικά με βρήκε απόλυτα σύμφωνο και από χθες υποψιασμένο: ότι δηλαδή πάντα ξεκινούν να γράφουν μια πολύ απλοϊκή ιστορία, την οποία εν συνεχεία εμπλουτίζουν με σκηνές από το παρελθόν του εκάστοτε ήρωα τους. Αυτό συνέβη χτες με την τρανσέξουαλ Στεφανί, αυτό είδαμε και σήμερα με τον 27χρονο Σαμ. Ο Σαμ, λοιπόν, ένας φανερά καταθλιπτικός νέος άνθρωπος, οδεύει προς την Ισπανία, διασχίζοντας τον γαλλικό Νότο. Με το αυτοκίνητο του συνταξιδεύουν η Λεά, ένα δροσερό πανέμορφο κορίτσι και ο gay αδερφός της, Ματιέ, ο οποίος είναι ερωτευμένος με τον Σαμ. Στην παρέα προστίθεται και ο Ζερεμί, που δεν αργεί να τα φτιάξει με την ατίθαση Λεά. Η ανακάλυψη ενός περίστροφου στον σάκο του Σαμ θα φανερώσει σταδιακά τον εφιάλτη που τον κατατρέχει: σε ηλικία οχτώ ετών υπήρξε μάρτυρας της αυτοκτονίας του πατέρα του, η μητέρα του κλείστηκε στο ψυχιατρείο ανίκανη να σηκώσει το βάρος, ο ίδιος υιοθετήθηκε από μία πλούσια οικογένεια και πλέον ο μοναδικός σκοπός του πηγαιμού του στην Ισπανία είναι η συνάντηση του μετά από χρόνια με τη μητέρα του, η οποία εν τω μεταξύ βγήκε από το νοσοκομείο και προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή της. Μέχρι να γίνει βέβαια αυτή η συνάντηση στο τελευταίο 10λεπτο, συνδεόμαστε συνεχώς μέσω flash-backs με την τραγική παιδική ηλικία του ήρωα, τη σχέση με τον αδερφό του, τη γιαγιά του κλπ. Μέχρι εδώ καλά! Οι υπόλοιποι χαρακτήρες μοιάζουν τελείως ξεκάρφωτοι από τον βασικό κορμό του story της ταινίας. Πως τους πήρε με τ' αμάξι του; Γιατί συνεχίζουν να συνταξιδεύουν, αφού φανερά δεν τους κάνει και πολύ κέφι; Μήπως γιατί υποβόσκει ο έρωτας του για τον Ματιέ, που τον πολιορκεί ανοιχτά και τελικά ενδίδει παθιασμένα κατά τη διάρκεια ενός beach-party; Μήπως πάλι και τα τέσσερα αυτά πρόσωπα είναι τελείως υποταγμένα στις επιθυμίες των σωμάτων τους, παραδομένα στην καλοκαιρινή καύλα που φέρνουν μαζί τους ο καυτός ήλιος και η ανοιχτή θάλασσα; Γι' αυτό μάλλον και από τη συνάντηση του Σαμ με τη μητέρα του κι ύστερα, οι υπόλοιποι τρεις ήρωες εξαφανίζονται σα να μην υπήρξαν ποτέ στη ζωή του. Κι αυτός πετάει στο νερό το περίστροφο που όλη την ώρα κρατούσε σφιχτά σα να φλέρταρε με τον θάνατο, βγάζει τα ρούχα του και ρίχνει μια λυτρωτική βουτιά. Εσείς πως το βλέπετε το story; Εγώ πάντως βρήκα και πάλι πολλά σεναριακά κενά, μια κάπως επιδερμική αντιμετώπιση του απωθημένου ετεροφυλοφιλικού και ομοφυλοφιλικού ερωτισμού (ας φανώ λίγο...εθνικόφρων τώρα, αλλά ο Παπατάκης αυτό τουλάχιστον θα το έδειχνε καλύτερα) και μια τάση για πλάτειασμα σε κάτι που ειπώνεται μέσα σ' ένα 20λεπτο το πολύ κι από 'κει και πέρα αναπαράγεται. Στα θετικά της ταινίας, η λιτή μινιμαλιστική μουσική επένδυση με κάποιες γνωστές pop μπαλάντες να της προσδίδουν ένα απαραίτητο χρώμα καλοκαιριού σε ορισμένα σημεία και οπωσδήποτε οι ερμηνείες όλων των ηθοποιών, που αν δεν κάνω λάθος είναι άγνωστοι στο ευρύ κοινό.

3 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Γεια σου και σήμερα, Bosko. Κάπως έτσι φανταζόμουν ότι θα ήταν τα πράγματα στο συγκεκριμένο φιλμ αλλά αν δεν παιζόταν και το Μέσα στο δάσος εκείνη τη στιγμή θα είχα πάει ούτως ή άλλως να το δω. Το καστ εκτός Γαλλίας ίσως να μην είναι γνωστό αλλά εκεί κάποιοι από τους πρωταγωνιστές είναι απολύτως αναγνωρίσιμοι: ο Yannick Renier που παίζει τον Σαμ (μεγάλη μου αδυναμία) έχει παίξει σε πολλά καλλιτεχνικά κυρίως φιλμ και όταν είχε κάνει μια ταινία με την Huppert πριν μερικά χρόνια είχε κάνει και πολλά εξώφυλλα, ζούσα στο Παρίσι τότε και έπεφτα συχνά πάνω σε συνεντεύξεις του - και στην Ελλάδα έχουν παιχτεί τρεις ή τέσσερις ταινίες του. Τα Τραγούδια της αγάπης, το Welcome και το Η ιδιοκτησία μας σίγουρα. Φαντάζομαι περισσότεροι θα θυμούνται τον αδερφό του από τις ταινίες των Dardenne. Η Léa Seydoux πάλι θα γίνει σταρ, δεν έχω καμιά αμφιβολία. Έχει ήδη παίξει και σε αγγλόφωνες παραγωγές (στον τελευταίο Ρομπέν των δασών, στους Μπάσταρδους του Tarantino), είναι και πολύ ωραίο κορίτσι όπως σημείωσες κι εσύ. Και η Nicole Garcia που παίζει τη μάνα είναι πολύ γνωστή - έχει γυρίσει και πολλές ταινίες η ίδια και πετυχημένες εμπορικά. Και στα Σεζάρ είναι από αυτούς που έχουν μια μόνιμη θέση. Τέλος πάντων. Αυτά δεν έχουν και τόση σημασία. Δε φαντάζομαι να είπαν αν θα παιχτεί στα σινεμά κανονικά, έτσι;

ΥΓ> Δεν είναι κρίμα που ο Παπατάκης -μιας και τον ανέφερες- είναι σχεδόν άγνωστος εδώ; Αν βρεις χρόνο και έχεις διάθεση γράψε κανένα από αυτά τα ωραία κείμενα που γράφεις. Μόνο δυο ταινίες του έχει τύχει να δω παλιότερα αλλά με είχαν εντυπωσιάσει.

BOSKO είπε...

Ανώνυμος...
απ' όλους όσους αναφέρεις και δίνεις πληροφορίες, μόνο τη Nicole Garcia γνωρίζω και συμφωνώ ότι είναι εξαιρετική ηθοποιός.
δεν ακούστηκε τίποτα για το αν θα παιχτεί στους ελληνικούς κιν/φους, μόνο ο σεναριογράφος είπε δυο λόγια- όπως έγραψα- και ξεκίνησε η προβολή.
ήταν καλό του Φραντζή; μπαίνοντας στο σινεμά, έπεσα πάνω σ' ένα...κάρο γνωστούς και φίλους από το συνάφι, αλλά είχα βγάλει ήδη εισιτήριο για το "Ταξίδι στο Νότο".
σίγουρα θα κάνω ανάρτηση για τον Παπατάκη, δοθείσης ευκαιρίας, αφού αν τσεκάρεις τη λίστα με τις αγαπημένες ταινίες στο προφίλ μου, θα βρεις μέσα και τους συγκλονιστικούς "Βοσκούς της συμφοράς" του. Αριστούργημα!

Mary Ka είπε...

Plein Soleil λεγόταν η ταινία με τον Αλέν Ντελόν, όπου είναι ο πρώτος κος Ρίπλεϋ.
Plein Sud. Δεν είναι πολύ ωραία έκφραση αυτή? Plein, δηλ. γεμάτος, πλήρης, μετά ακολουθεί το ουσιαστικό. Πιο κυριολεκτικά,στο λιοπύρι ή στον πλήρη Νότο. Οχι, δε μπορεί να μεταφρασθεί επακριβώς κι αυτή είναι η ομορφιά της, αποτελείται από κάτι που είναι πλήρες, που σε γεμίζει, που το χαρακτηρίζει μια απολυτότητα.

Τελικά κι άλλες γλώσσες έχουν τον τρόπο να συμπυκνώνουν τα νοήματα και μάλιστα τόσο γοητευτικά και χαριτωμένα.