ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ ΣΑΝ ΤΟ ΠΑΛΙΟ ΚΑΛΟ ΚΡΑΣΙ III

ΔΙΟΝΥΣΗΣ ΣΑΒΒΟΠΟΥΛΟΣ
Δέκα χρόνια κομμάτια (Lyra)
Το 1975 κυκλοφόρησε ο τέταρτος μεγάλος δίσκος του Διονύση Σαββόπουλου, μετά το Φορτηγό και τη «ροκ τριλογία» του, που είχε ξεκινήσει με Το περιβόλι του τρελού, συνεχίστηκε με τον Μπάλο και έκλεισε με το Βρώμικο ψωμί. Όπως σημείωνε ο ίδιος στο εσωτερικό του άλμπουμ, επρόκειτο για μια συλλογή ερασιτεχνικών ως επί το πλείστον ηχογραφήσεων που πραγματοποιήθηκαν από το 1964 έως το ΄67 με την προσθήκη κάποιων λάιβ κομματιών από τις αρχές των 70s. Έτσι, στα Δέκα χρόνια κομμάτια εντάχθηκαν Οι Δεκαπέντε (Αμνηστία ΄64), το Τι να τα κάνω τα τραγούδια σας σε στίχους Ντίνου Χριστιανόπουλου με τη Δόμνα Σαμίου και το Μια θάλασσα μικρή με την προσθήκη πιάνου, ξαναδουλεμένες δηλαδή εκτελέσεις των τραγουδιών, με τα οποία ο Σαββόπουλος εμφανίστηκε στη δισκογραφία, πριν από την έκδοση του Φορτηγού σε δισκάκια 45 στροφών. Και πάλι ένας δίσκος με τραγούδια οριακά, λοξά ακόμη και για το ρεύμα του μεταπολιτευτικού χείμαρρου! Το άλμπουμ που ταυτίστηκε όσο κανένα άλλο με τις πρωτοποριακές παραστάσεις του Σαββόπουλου στο κλαμπ Κύτταρο, τη διετία 1974 – 75. Ο Λάκης Παπαστάθης γύρισε ολόκληρη ταινία με τίτλο Χαίρω πολύ…Σαββόπουλος και ο φακός του έπιασε τη Σωτηρία Μπέλλου να βγαίνει απ’ το στούντιο μετά την ηχογράφηση του Ζεϊμπέκικου και να λέει αχ, μωρέ Διονυσάκο, μ’ έκανες και μένα και τραγούδησα ποπ! Επιπλέον, στα Δέκα χρόνια κομμάτια συναντούμε τη ζωντανή ηχογράφηση του ροκ εμβατήριου Ολαρία – Ολαρά από το Ροντέο του 1971 με τα Μπουρμπούλια, τη συγκλονιστική ντυλανική μπαλάντα Η θανάσιμη μοναξιά του Αλέξη Ασλάνη, το Σαν τον Καραγκιόζη, που είχε πρωτοηχογραφήσει η Μαρίζα Κωχ, λάιβ από το Κύτταρο (εξ ου και η περίφημη φράση έλα Ηπείρου κι Αχαρνών), τη λογοκριμένη Θεία Μάρω ως αναθεωρημένη πλέον Θεία Μάνου, samples από τον Μπάλο, μέχρι και ατόφιες ψυχεδελικές ανάσες, σαν το οργανικό Διάλειμμα, που διαρκεί μόλις 33 δευτερόλεπτα! Και, βέβαια, ειδική μνεία ας γίνει στο Σύρμα με την παροιμιώδη ατάκα Χατζιδάκια μ’, Θοδωράκια μ’, ισείς τρώτι κι πίνιτι κι εμένα μι τρώει η αρκούδα, ηχογραφημένο στα μέσα του ΄60, εξαίσιο δείγμα νεανικού θράσους από έναν καλλιτέχνη που είχε διάθεση να ανατρέψει τα πάντα και, όπως απέδειξε η ιστορία του νεοελληνικού τραγουδιού, μάλλον το κατάφερε με το σπαθί του! Και αν θέλετε να δώσουμε και μια κοινωνιολογική κριτική διάσταση, εκεί έγκειται η μαγκιά του Σαββόπουλου: μπορεί το 1976 να τραγούδησε στα Παράλογα του Χατζιδάκι και του Γκάτσου, παρέα με τον Θεοδωράκη και τη Μελίνα, δε δίστασε όμως ένα χρόνο πριν να κράξει γλυκά τους δύο μεγαλύτερους, «καθεστωτικούς» θα χαρακτήριζε κάποιος πιο σκληροπυρηνικός, συνθέτες δίχως ίχνος προσβολής. Αν υπήρχε η ίδια «αθυρόστομη» διάθεση και από κάποιους σημερινούς καλλιτέχνες στον τόπο αυτό, που μοιάζει αμαχητί παραδομένος στην αερολογία και το life – style, ίσως να μπορούσε να επιτευχθεί μια καινούργια πολιτιστική επανάσταση, ανάλογη μ’ αυτήν του Διονύση Σαββόπουλου των δεκαετιών 1960 και ΄70.